Kiler - Jastrząb gołębiarz (Accipiter Gentilis). Ptak drapieżny występujący w Polsce – liczebność populacji ok. 2000 par lęgowych. Waga samca ok. 700g, samicy 1000-1200 g. W naturze pożywieniem są głównie gołębie oraz inne ptaki. Jest to ptak bardzo skryty, trudno go wypatrzeć podczas wedrówek po lasach i bezdrożach. Sposób polowania to szybki atak znienacka na upatrzoną ofiarę. Lot niski, wykorzystuje przy tym naturalne osłony terenowe, kryjąc się za wzniesieniami, krzakami, między drzewami. Bardzo rzadko szybuje. Niestety coraz mniejsza liczebność tego ulubionego przez sokolników ptaka spowodowana jest nagminnym kłusownictwem. Setki młodych osobników giną co roku w pułapkach zastawianych przez hodowców gołębi, którzy bezlitośnie i bezmyślnie eliminują te ptaki z natury. Należy zauważyć, że jastrząb atakuje gołębie domowe tylko w przypadku braku dostępności pokarmu naturalnego (grzywacze, sierpówki) i można skutecznie zabezpieczyć się przed jego atakami nie zabijając pożytecznego ptaka.
Jastrząb jest inteligentnym ptakiem i uczy się dość szybko.
Jeśli więc hodowca gołębi będzie wypuszczał swoich podopiecznych o tej samej porze jastrząb nauczy się tego i będzie zawsze przylatywał po „posiłek”, ale wystarczy zmienić godziny wylotów z gołębnika aby skutecznie oduczyć go przylatywania.

Draka i Mietek - Harris Hawk (Parabuteo Unicinctus). Ptak drapieżny pochodzący z Ameryki środkowej, najczęściej występujący w południowej Kaliforni i Meksyku. Waga samca 600-720g, samicy 800-1100g. Jest to jedyny ptak drapieżny na świecie polujący w stadzie. Naturalnym pożywieniem są szczury, węże i ptaki. Jest to ulubiony ptak sokolników, jako że potrafi się przywiązać do właściciela. Ptak ten jest jednym z symboli narodowych Meksyku W Polsce jest tylko kilka tych ptaków oczywiście u sokolników a w tym roku nawet jeden z hodowców doczekał się młodych Harrisów. W sokolnictwie wykorzystywany jest do polowań na kuropatwy, bażanty, zające.

Siowa - Płomykówka (Tyto Alba). Przepiękna sowa, ulubienica wszystkich odwiedzających.
Waga ok. 300g, upierzenie biało-pomarańczowo-niebiesko-szare. W naturze już coraz rzadsza czego przyczyną jest brak dogodnych miejsc lęgowych. Sowa ta gnieździ się na strychach, w starych wieżach kościelnych, w cmentarnych kaplicach nawet otworach wentylacyjnych budynków mieszkalnych. Możemy jej bardzo pomóc poprzez wywieszanie odpowiednich budek lęgowych, a chyba każdy chciałby mieć możliwośc widywania tej piękności w naturze. Budki znajdziecie na www.ussuri.pl. W dawnych czasach sowa ta była traktowana jak demon i zwiastun zła a to przez jej bardzo charakterystyczny przerażający głos. Nieużywana do celów sokolniczych.

Helga - Puchacz (Bubo Bubo). Największa na świecie sowa. Waga samic przekracza czasami 3kg. W Polsce bardzo nieliczna i zagrożona wyginieciem. Stwierdzono ok. 50 par lęgowych. Przyczyną tego stanu rzeczy jest kurczaca się w zastraszającym tempie dostępność miejsc lęgowych. Puchacz gnieździ się w starych gniazdach jastrzębi, bocianów czarnych a nawet w zaciszach bagnistych olsów na ziemii. Przy poszukiwaniu miejsc lęgowych potrafi właściciela gniazda skonsumować. Pożywieniem są w ptaki (jarząbki, kuropatwy i większe do jastrzębia włącznie) oraz ssaki. Helga przyjechała z hodowli w Niemczech jako 2 miesięczne pisklę. Ułożenie sowy zajmuje kilkakrotnie więcej czasu niż innych ptaków wykorzystywanych w sokolnictwie i nie ma gwarancji, że zakończy się sukcesem. W sokolnictwie wykorzystywany sporadycznie aczkolwiek można znaleźć wzmianki o polowaniach z puchaczami nawet na sarny.

Szczurek - Pójdźka – (Atene noctuna). Mała sowa występująca jeszcze nielicznie w Polsce. Naturalnym miejscem lęgowym były głowiaste dziuplaste wierzby, których mamy w krajobrazie niestety już bardzo niewiele. Przystosowując się do aktualnego braku naturalnych miejsc lęgowych chętnie zajmuje specjalne skonstruowane budki lęgowe (dostępne na www.ussuri.pl ) oraz otwory wentylacyjne w budynkach. Pożywieni stanowią chrząszcze, małe ptaki, małe ssaki a nawet dżdżownice. W sokolnictwie nie wykorzystywana – chyba, że ktoś chce polować na ważki i robaki. Ciekawostką jest kolor oczu – żółty- świadczący o tym, że sowa ta z powodzeniem może polowac zarówno w dzień jak i w nocy.

Wacek - Sokół Raróg (Falco Cherrug). Jeden z największych sokołów (rozmiarami ustępuje tylko Białozorowi). W Polsce nie gnieździ się. Kilka razy stwierdzono ptaki tego gatunku ale były to zapewne zabłąkane ptaki lub uciekinierzy z zasobów sokolniczych. Pożywienie w naturze to średniej wielkości ptaki i ssaki. W sokolnictwie bardzo ceniony ze względu na swoje rozmiary i możliwości łowcze.

Rica - Pustułka - (Falco Tinnuculus). Mały sokół występujący w naszym kraju. Waga 180 – 260g. Niegdyś najliczniejszy ptak drapieżny w Polsce teraz już coraz rzadszy. Tak jak w przypadku wyżej opisywanych gatunków jedną z przyczyn obniżającej się liczebności tego bardzo pożytecznego sokoła jest malejąca wciąż liczba miejsc lęgowych. Pożywieniem są głównie norniki i myszy, w miastach czasem ptaki wróblowate a w przypadku dużej dostępności także duże pasikoniki. Towarzystwo Przyrodnicze Bocian prowadzi na szeroką skale program pomocy i ochrony pustułki. Szczegółowo można się zapoznać na www.bocian.org.pl W wyniku tej akcji znacząco poprawia się liczebność w miejscu montowania budek lęgowych. W sokolnictwie nie wykorzystywany do polowań, aczkolwiek czasem pustułki są przybranymi rodzicami jastrzębi i innych sokołów.

Lady i Crazy - Sokół Raróg górski (Falco biarmicus). Ptak z rodziny sokołowatych występujący kaw południowo-wschodniej Europie, Afryce i częściowo w Azji.
Opis gatunku: Upierzenie barwy brązowej, czubek głowy rdzawy, ciemne pasy w pobliżu oczu. Samica większa od samca.
Biotop: Góry.
Pożywienie: Poluje na ptaki wielkości gołębia, chwyta je zarówno na ziemi, jak i w powietrzu. Często poluje w parach - jeden ptak wypłasza ofiarę, drugi ją chwyta.
Gniazdo: Gnieździ się w załomach skalnych, często także przejmuje gniazda po innych ptakach. Czasem zakłada gniazdo na ziemi

Śnieżka - (Nyctea scandiaca syn. Bubo scandiacus) - duży ptak drapieżny z rodziny puszczykowatych. Gniazduje w tundrze Eurazji i Ameryki Północnej. Zimuje na całym Półwyspie Skandynawskim, środkowej Azji oraz tajdze i północnej części Wielkich Równin Ameryki Północnej.
W Polsce nielicznie zimują najczęściej młode osobniki, głównie na północy kraju. Inwazyjne pojawy odnotowano zimą 1920/21 i 1932/33. Spotykana w październiku - lutym.
Cechy gatunku: Wyraźna biała szlara, wokół dzioba długie miękkie pióra. Nogi i palce obficie opierzone. Dymorfizm płciowy: samiec - nieomal czysto biały, niewiele brązowych plamek, najliczniejszych na lotkach i sterówkach oraz barkach i pokrywach skrzydłowych. Samica większa, a plamki zlewają się w poprzeczne pręgi. Młode z jeszcze większą ilością barwy brązowej.Gniazdo na ziemi, w płytkim zagłębieniu. Jaja W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w maju 5-14 jaj
Jaja: Jaja składane w odstępach kilkudniowych, wysiadywane są od zniesienia pierwszego jaja przez okres 5 tygodni. Pisklętami zajmują się obydwoje rodzice.

Lily - Orzeł stepowy (Aquila nipalensis) - duży, wędrowny ptak drapieżny z rodziny jastrzębiowatych, zamieszkujący stepy południowo-wschodniej Europy i Azji, od Rumunii do Mongolii. Ptaki z dalekiego wschodu zimują w Indiach, pozostałe - w Afryce. Wyjątkowo zalatuje do Polski (obserwowany kilkanaście razy).
Cechy gatunku: Upierzenie ciemnobrązowe, z delikatnym fioletowym połyskiem. Ogon poprzecznie prążkowany. Osobniki młodociane jaśniejsze, na potylicy zazwyczaj jasnobrązowa plama. Dziób ciemnoszary, palce żółte. Łatwo go pomylić z orłem przednim lub orlikiem grubodziobym. Samica wyraźnie większa od samca.
Wymiary średnie dł. ciała ok. 75 cm rozpiętość skrzydeł 190 cm waga ok. 3700 g
Biotop: Step, sawanna, pustynie i półpustynie.
Gniazdo: Na ziemi, a jeśli jest możliwość to na drzewie. Jeden lęg w roku, w zniesieniu 1 do 3 jaj znoszonych co 3 dni. Zasadniczo przez samicę trwa 39 - 45 dni. Pisklęta opuszczają gniazdo po około 50 dniach, lecz rodzice zaprzestają karmienia dopiero po upływie niemal 70 dni.

Lulek - Sowa jarzębata (Surnia ulula) - średni ptak drapieżny z rodziny puszczykowatych, zamieszkujący tajgę Eurazji (od Norwegii po Kamczatkę i Sachalin) i Ameryki Północnej. Ostatnio południowa granica zasięgu przesuwa się ku północy. Osiadła, ale niekiedy odbywa niewielkie wędrówki na południe.
Opis gatunku: Aktywna głównie za dnia (zresztą na północy zasięgu latem noce nie są ciemne). Lot prostolinijny, z naprzemiennym szybowaniem i dynamicznymi uderzeniami skrzydeł. Często siedzi na czubku drzewa, obserwując teren. Przyjmuje wtedy postawę wyprostowaną i kiwa ogonem. Mało płochliwa. Nietowarzyska, przebywa głównie samotnie lub z partnerem lęgowym.
Biotop: Tajga i inne świetliste lasy iglaste, a także mieszane i brzozowe. Zazwyczaj zwarty drzewostan graniczy z otwartymi przestrzeniami: doliną rzeczną, torfowiskiem, pogorzeliskiem, porębą czy przecinką. Na południowym skraju zasięgu występuje również w lasach górskich.
Pożywienie: Gryzonie, głównie lemingi i norniki, oraz drobne ptaki wielkości drozda. Wyjątkowo chwyta też płazy i ryby. Poluje z zasiadki, również w dzień. Doskonały słuch pozwala sowie jarzębatej upolować gryzonie poruszające się pod pokrywą śniegu.